Guðmundur Auðunsson

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að ólíklegt sé að okkur sé betur borgið innan Evrópusambandsins heldur en utan. Ég er enn þeirrar skoðunar. Þó Evrópusambandið sé á ákveðin hátt gamaldags tollabandalag sem múrar þá inni sem teljast verðugir á kostað hinna þá er það í dag meira en það. Evrópusambandið er líka pólitískt fyrirbæri, þar sem fjölþjóðleg samvinna á sér stað. Slíkt hefur bæði kosti og galla. Helsta vandamálið er lýðræðishalli sambandsins. Ákvarðanir eru fyrst og fremst gerðar af skriffinnabatteríi, ekki lýðræðislega kjörnu Evrópuþingi. Ákvarðanir eru líka aðallega teknar af þeim þremur stóru, Þýskalandi, Frakklandi og Bretlandi og litlu löndin hafa þar lítið að segja. Því miður hefur sagan sýnt okkur að Evrópusambandið stendur fyrst og fremst vörð um fjármagnseigendur og fyrirtæki, þó ákveðin félagsleg og umhverfisleg sjónarmið hafi þar fengið einhvern framgang. Því er mér það efins að út frá þessum pólitíska lýðræðishalla og litlum áhrifum smáþjóða sé rétt að ganga í sambandið. Þessi skoðun mín kemur þjóðerniskennd ekkert við, enda er ég gegnheill alþjóðasinni. Margir virðast þó rugla saman alþjóðahyggju og svæðahyggju (tollabandalagshugsunarhætti).

Út frá efnahagslegum sjónarmiðum er ég líka efins um að rétt sé að ganga í sambandið. Okkar efnahagskerfi er allt öðruvísi upp byggt heldur en flest kerfin í ESB, og á ég þar ekki einungis við fiskinn. Sem dæmi má taka að það má færa frekar sterk efnahagsleg rök fyrir því að Svíþjóð eigi heima í sambandinu vegna þess að efnahagskerfi þeirra er mjög svipað því þýska, en Noregur eigi ekki heima þar vegna þess að efnahagur þess lands byggir á öðru. Ísland á enn síður heima þar út frá þessum sjónarmiðum. Auk þess er íslenskt efnahagskerfi mjög viðkvæmt fyrir "yfirtöku" stórfyrirtækja og gæti í versta falli orðið "Vestfirðir" sambandsins. Það kemur því ekki til greina að opna á nokkurn hátt upp náttúruauðlindir okkar, þær eiga að vera í sameign þjóðarinnar og það á að binda í stjórnarskrá. Það eru líka nokkur efnahagsleg rök sem mæla með inngöngu, og sjálfsagt að ræða þau. En mér sýnist að efnahagsrökin hallist frekar að því að vera utan ESB.

Þrátt fyrir ofansagðar skoðanir mínar tel ég að við verðum að fara í viðræður. Þetta mál getur ekki hangið lengur yfir okkur og þjóðin verður að fá að taka ákvörðun hvort við viljum ganga inn í sambandið. Þingið á því að samþykkja aðildarviðræður. Ég mun fylgjast vel með viðræðunum og skoða alla kosti og galla þegar kemur að ákvörðun í þjóðaratkvæðagreiðslu. Enn ég segi að lokum að það verður erfitt að sannfæra mig um réttmæti inngöngu og áskil ég mér rétt til að leggjast gegn því í þjóðaratkvæðagreiðslu. En það er ekki rétt að fella viðræðurnar á þinginu í dag.

	„Bjart yfir þessum degi“
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hrun "Verkamanna"flokksins breska í Evrópukosningunum er sögulegt. Flokkurinn er einungis 3. stæðsti flokkurinn, minni en breski Sjálfstæðisflokkurinn sem vill ganga út úr ESB. Virðist nú komið að endalokum þrautargöngu "New Labour" klíkunnar sem tók yfir Verkamannaflokkinn fyrir nær 15 árum. Hámark niðurlægingarinnar var að flokkurinn varð nú í fyrsta sinn ekki stærsti flokkurinn í Wales síðan 1918 (þegar Frjálslyndir voru stærri) og nú er Íhaldsflokkurinn í fyrsta sinn stærsti flokkur Wales í yfir 100 ár, það í þessu höfuðvígi Verkamannaflokksins, þaðan sem Nye Bevan kom og vöggu Verkamannaflokksins er að finna.

 Þessi ósköp byrjuðu með stórsigri Verkamannaflokksins í kosningunum 1997. Flokkurinn hafði verið tekinn yfir af tvíeykinu Tony Blair og Gordon Brown, sem voru bæði miklir keppinautar en líka miklir samherjar í "New Labour" verkefninu. Hugmyndafræðin var einföld. Eftir eyðimerkurgöngu Verkamannaflokksins á 9. áratugnum höfðu þeir kumpánar gefist upp á vinstristefnu og ákváðu að breyta Verkamannaflokknum í thatcheristaflokk með félagslegu ívafi. Þeir töldu að baráttunni um hugmyndirnar væri lokið, eina sem Verkamannaflokkurinn gæti gert væri að verða að hægriflokki með félagslegu ívafi. Helsta vandamál "New Labour" klíkunnar var að flokksmenn Verkamannaflokksins voru upp til hópa vinstrimenn þannig að það varð að reyna að læða hægristefnunni framhjá flokksmönnum. Flokkurinn læddi í gegn gríðarlegri einkavæðingu í gegnum fyrirbæri sem kallað var "Public Private Partnership" (PPP). Í raun fól þetta í sér að almenningur tók á sig alla áhættuna en einkaaðilar fengu áskrift af miklum gróða í skiptum fyrir fjárfestingu í almannaframkvæmdum. Með þessu var hægt að blekkja almenning með því að ríkið væri ekki að taka á sig skuldir, með því að lofa því að framtíðarkynslóðir myndu borga reikninginn. Þessi "snilld" var fundin upp af Gordon Brown. "New Labour" klíkan gaf frat í almenna félagsmenn Verkamannaflokksins, þetta voru allt vinstrisinnar hvort sem var. Auglýsingastofur voru fengnar til að keyra kosningabaráttur í stað aktívista, ímyndarsérfræðingar umkringdu ríkisstjórnina sem tróð hverju óvinsæla málefninu ofan í kokið á almenningi í óþökk flokksmanna. Hámarki náði hryllingurinn með innrásinni í Írak, þar sem  "New Labour" stillti sér upp með George Bush og Davíð Oddsyni gegn almenningsáliti heimsins. Stuðningsmenn Verkamannaflokksins fengu á endanum nóg. Flokkurinn hafði yfirgefið þau, flokksmenn sögðu sig úr flokknum í hrönnum og nú hættu þeir að nenna jafnvel á kjörstað

"New Labour" er nú kominn á leiðarenda. Þeir kumpánar Blair og Brown skilja nú eftir hreyfingu vinstrimanna í Bretlandi í rjúkandi rúst. Spurningin er nú hvort hægt sé að bjarga flokknum sem tók baráttumenn áratugi að byggja upp. Það góða við þessi úrslit er að Brown og "New Labour" klíkan eru búin að vera, bara tímaspursmál hvernær hún gefst upp. Það var auðvitað skelfilegt að hópur innan Samfylkingarinnar á Íslandi var að gæla við "New Labour" stefnuna. Sem betur fer virðist flokkurinn hafa snúið af þeirri braut. Það sorglega hins vegar í bresku Evrópukosningunum var að fasistarnir í British National Party náðu tveimur mönnum kjörnum. Sýnir það hversu skelfilega arfleið "New Labour"skilur eftir sig.

	Breski Verkamannaflokkurinn beið afhroð
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Lilja Mósesdóttir hagfræðingur segir á Alþingi að við eigum að setja Alþjóða gjaldeyrissjóðnum (AGS) stólinn fyrir dyrnar og henda honum út ef þeir koma í veg fyrir stórfellda vaxtalækkun í júní. Þetta er hárrétt hjá þingminninum. AGS vinnur enn eftir úreltri hugmyndafræði frjálshyggjunnar og virðast enn við sama heygarðshornið þó eftir sjóðinn liggi slóð misheppnaðra og hörmulegra efnahagsráðstafanna, eins og ég og fleiri bentum á þegar fyrri ríkisstjórn fór bónarleið til sjóðsins og vældi út peninga með úreltum skilyrðum. AGS er fyrst og fremst þjónustuaðili alþjóðlegra skuldara sem krefjast þess að almenningur borgi fyrir áhættulán sem veitt voru ótrúverðugum bankastofnunum. Íslenskur almenningur ber ekki ábyrgð á ósköpunum og það verður einfaldlega að benda ASG á. Núverandi ríkisstjórn erfði ósköpin og nú er kominn tími til að segja AGS fyrir verkum, annars verði þeim hent út.

Fjármálaráðherra á að setja niður kröfur á blað, fá þær samþykktar í ríkisstjórn og taka þær til sjóðsins.  Kröfurnar verða einfaldar. Númer 1, ríkisstjórnin ætlar að lækka vexti stórlega og það strax. Númer 2, ríkisstjórnin mun ekki hlusta á neinar kröfur AGS um einkavinavæðingu eða kollsteypuaðgerða í þágu kröfuhafa. Númer 3, sjóðurinn muni ekki komast upp með að setja nein skilyrði um efnahagsstjórnun, það sé Alþingis og ríkisins að ákveða til hvaða aðgerða sé gripið. Sjóðnum sé velkomið að veita ráðgjöf og ríkisstjórnin mun að sjálfsögðu hlusta á öll góð ráð.

Gangi AGS ekki að þessum kröfum ríkisstjórnarinnar mun lánunum verða skilað og sjóðnum hent út úr landinu. Við höfum vel efni á því svo lengi sem bið tryggjum að seðlabankar Norðurlanda innkalli ekki lán sín. Til þess þarf pólitískar viðræður sem ég treysti núverandi stjórnvöldum vel til að gera. Annars tel ég ekki að sjóðurinn þori að ganga ekki að skilyrðum okkar. Pólitískt yrði það gríðarlegt áfall fyrir sjóðinn ef Ísland myndi segja honum upp, AGS er gríðarlega óvinsæll um þessar mundir og myndi varla þola þau PR ósköp sem myndu fylgja uppsögn Íslands á samningum við sjóðinn. Ísland myndi hins vegar skora mörg prik ef sjóðnum yrði hent út, þannig að ég óttast ekki afleiðingarnar. Til skamms tíma gæti þetta orðið erfitt, en til lengri tíma er hávaxtastefna og bullhagfræði AGS miklu hættulegri.

	Ætti að afþakka ráðgjöf AGS
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt