Tvíburasysturnar í Washington

Nú eru menn í alvöru að tala um það að fá Aþjóðagjaldreyrissjóðinn í Washington til að „bjarga“ Íslandi. Það er því nauðsynlegt að líta á „glæsilega“ sögu IMF og tvíburasystur hennar, Alþjóðabankann (World Bank). Best er að skoða einstök dæmi því þau gefa okkur góða innsýn inn í hvaða hugsanagangur og „hagfræði“ ríkir þar á bæ. Skoðum því vatnsstríðið í Bólivíu.

Tvíburasysturnar eru búnar að vera með klærnar í Bólivíu, eins og mörgum öðrum fátækum löndum í árafjölda. Ifrastrúktur þar er í molum og ekki síst nauðsynlegt að byggja upp vatnsveitukerfi sem virkar.  Fyrir 8 árum neitaði Alþjóðabankinn að framlengja 25 milljóna USD lán til Bólivíu nema að vatnsveitan yrði einkavædd. Með byssuna yfir höfðinu var vatnsveitan í þriðju stærstu borg Bólivíu, Cochabamba, boðin út. Einungis eitt fyrirtæki  gerði  tilboð, fyrirtæki að nafni  Aguas del Tunari  sem m.a. var í eigu bandaríska glæpafyrirtækisins Bechtel Enterprise Holdings, sem m.a. er búið að mjólka stríðsgróða í Írak. Fyrirtækið gerði samning til 40 ára um að fá einkarétt á allri vatnsveitu í borginni, eða eins og sagði orðrétt í samningnum, "to provide water and sanitation services to the residents of Cochabamba, as well as generate electricity and irrigation for agriculture." Fyrirtækinu var tryggður(!) 15% hagnaður í bandaríkjadölum að lágmarki. Þetta einkaleyfi var svo víðtækt að Aguas del Tunari  bannaði smábændum að notast við eigin vatnsveitur og jafnvel safna regnvatni fyrir uppskeru sína, þar sem þeir hefðu einkarétt á öllu vatni. Fyrirtækið hækkaði vatnsverð á stundinni um 35% þannig að meðalvatnsreikningur manna var um þriðjungur af lágmarks launum í landinu! Fólkið í landinu varð að sjálfsögðu brjálað og reis upp til harkalegra mótmæla gegn tvíburasystrunum í Washington sem höfðu þvingað þessi ósköp upp á þjóðina. Til að gera langa sögu stutta flúðu yfirmenn Aguas del Tunari land í dramatík sem minnti á flóttann úr sendiráði Bandaríkjanna í Saígon 1975. Vatnið fór aftur í almannaeign en í hefndarskini var skrúfað fyrir nauðsynlega peninga til að betrumbæta vatnsveituna þannig að þar er enn ýmsu ábótavant. En fólkið fékk með þrautseigju sinni aftur yfirráð yfir lágmarksmannréttindum sem vatn er og heldur því ennþá (sjá Wikipedia hér). Fólkið í Bólivíu fékk síðan endanlega nóg af þjónkun þarlendra stjórnvalda við alþjóðafjármagnskerfið og einkavæðingarkórinn og kaus sósíalistann Evo Morales sem forseta til að hreinsa til í þrotabúinu.

Hvað ætlar tvíburasystirin IMF að gera við íslenskar eigur? Selja Landsvirkjun á slikk? Afhenda Bechtel Orkuveitu Reykjavíkur? IMF er löngu búið að sanna það að þar ráða trúaðir nýfrjálshyggjumenn sem hugsa um það first og fremst að tryggja að fjármálafurstum séu borguð lán.  Síðan þvingar IMF fátæk lönd til að “opna” alla markaði svo niðurgreiddur verksmiðjulandbúnaður ríkra landa geti rústað lifibrauði fátækra smábænda (meira um það síðar). Viljum við virkilega bjóða þessu liði heim í stofu til okkar?

Lán IMF fullnægir ekki þörf ríkisins

Athugasemdir

[Ásthildur Gunnarsdóttir, 15.10.2008 kl. 11:45]

Ég er algerlega sammála þér í einu og öllu. Það að leita til IMF er ekki einhver töfralaust, heldur á það að vera allra allra síðasta úrræði. Mér finnst fólk oft ekki gera sér grein fyrir hvernig IMF starfar og kallar þ.a.l. á aðstoð IMF án þess að hafa kynnt sér starfsemi sjóðsins.

[Guðmundur Ásgeirsson, 15.10.2008 kl. 12:28]

Gleður mig að sjá hvað fólk er duglegt að boða fagnaðarerindið núna. Lengi lifi byltingin!