Dapurlegur dagur í borginni

Reykvíkingar hafa nú upplifað einn dapurlegasta dag í sögu stjórnmála í borginni. Í fyrsta sinn í Íslandssögunni er meirihluti klofinn án nokkurs málefnaágreinings. Ég er þess fullviss að þessi meirihlutaómynd mun ekki sitja lengi. Það góða er að V og S eiga að geta unnið meirihluta auðveldlega í næstu kosningum. En það breytir því ekki að í millitíðinni munu borgarbúar búa við leikhús fáránleikans í anda Dario Fo.

Það gleður mig hins vegar að sjá allt þetta unga fólk á bekkjunum, sem sannar það að ástríða fyrir pólitík er ekki dauð úr öllum æðum. Reykvíkingum er misboðið og við getum verið stolt af unga fólkinu okkar. Allt tal um áhugaleysi ungs fólks fyrir stjórnmálum afsannast hér með. Unga fólkið sýnir hér pólitíska ástríðu sem oft hefur vantað upp á síðkastið. Bravó krakkar, látið ekki einhverja nöldurseggi þagga niður í ykkur, ungt fólk á að vera ástríðufullt,  því þeirra er framtíðin. Og ég get ekki verið annað en bjartsýnn á framtíðina.

Ólafur kjörinn borgarstjóri

Stígandaleikur í borgarstjórn

Árið 1986, eftir stórsigur Félags vinstrimanna í kosningu til Stúdentaráðs Háskóla Íslands, ákváðu 4 af 5 fulltrúum Félags umbótasinnaðra stúdenta að ganga gegn ákvörðun félagsins og styðja hægrimennina í Vöku til valda í SHÍ. Umbótasinnar höfðu ákveðið á félagsfundi að ganga til samstarfs við vinstrimenn. Þessir einstaklingar höfðu ekkert bakland og gengu þvert gegn ákvörðunum umbjóðenda sinna í leit sinni að stólum. Mér varð hugsað til þessa dapurlegu sögu þegar núverandi meirihluti í borgarstjórn var stofnaður. Eftir þetta sat Félag umbótasinna eftir sem ein rjúkandi rúst og bar sitt barr aldrei eftir þetta og var að lokum innlimað í Félag vinstrimanna með stofnun Röskvu. Ég tel það öruggt að F listinn sé líka búinn að vera. Ólafur kemst nú á spjöld sögunnar sem eini stjórnmálamaðurinn sem klofið hefur meirihluta án nokkurs málefnaágreinings. Það er áður óþekkt í íslandssögunni. Það er merkilegt að sjá hversu mörgum stuðningsmönnum Sjálfstæðisflokksins er ofboðið.

Það góða við þetta er að S og V munu nær örugglega vinna meirihluta í borginni í næstu kosningum. Og einnig er líklegt að ríkisstjórnin hrökklist frá þegar efnahagsloftbóla Sjálfstæðisflokksins hrynur. Vinstriflokkarnir munu þá taka við til að taka til í brunarústunum (svipað og gerðist 1988), með eða án kosninga.  Samfylkingin mun ekki hafa neitt samviskubit við að slíta ríkisstjórnarsamstarfinu þegar stjórnarflokkarnir fara að rífast um hvernig eigi að bregðast við komandi efnahagsörðugleikum.

Ósammála um nýtt samstarf

Charlie Wilson's War

Þetta kemur alls ekki á óvart enda teygja tengsl bandarískra stjórnmálamanna við íslamista langt aftur í tímann. Á 6. áratugnum byrjaði CIA að styðja við bakið á Bræðrasamtökum Íslam (e: Islamic Brotherhood) í Egyptalandi til að grafa undan Nasser. Frægast er þó þegar bandaríkjamenn dældu milljörðum bandaríkjadala (nóg til að fjármagna efnahagskerfi Afganistan í árafjölda) til að styðja við bakið á íslömskum öfgamönnum í Afganistan til að grafa undan Sovétríkjunum. Þessu er gert skil í bíómyndinni Charlie Wilson´s War, sem er byggð á sannsögulegum upplýsingum hvernig Wilson og félögum hans tókst með atorku sinni að leggja grunninn að Al Kaída og grafa undan "secular" ríkisstjórninni í Kabul. Þetta bar ótrúlegan árangur, hjálpaði til að grafa undan Sovétríkjunum og varð upphafið að nútíma hryðjuverkaneti Al Kaída og annarra íslamista. Það kemur mér því ekki á óvart að þingmaður frá 9. áratugnum sé enn í batteríi við þessa aðila, þeir voru jú kallaðir "Freedom Fighters" af vestrænu pressunni. Siljander er bara að feta í fótspor Wilsons og Reagan stjórnarinnar.

Fyrrum þingmaður ákærður fyrir fjármögnun al-Qaeda

Vandamál með lengd nafna í þjóðskrá

Mikið er ég sammála Helga Seljan að hámarkslengd nafna í þjóðskrá er vægast sagt óþolandi. Yngstu synir mínir tveir hafa orðið fyrir barðinu á þessu. Samt heita þeir báðir tveimur stuttum nöfnum, sá eldri er Ísak Irving og sá yngri Kolmar Leigh. Vandamálið er vegna kenninafnanna. Þar sem móðir þeirra er bandarísk og með ættarnafn finnst okkur sjálfsagt að kenna drengina við okkur bæði þannig að kenninöfn þeirra eru Guðmundsson Goldstein. Það passar ekki í þjóðskrá! Samkvæmt þjóðskrá eru kenninöfn þeirra G. Goldstein. Mér finnst þetta óþolandi. Sá eldri hefur allavega kenninafnið Guðmundsson Goldstein í íslenska vegabréfinu sínu, en sá yngri verður að láta sér nægja G. Goldstein þar sem nú er útgáfa vegabréfa tengd þjóðskrá. Mér finnst það heldur dapurt að eina vegabréfið sem sá yngri hefur föðurnafn upp á íslenskan máta er í bandaríska vegabréfinu hans! Bandarísk stjórnvöld virðast ekki vera í neinum vandræðum með tvö kenninöfn. Þessu verður að breyta.

Nennir ekki laga sig að tölvu

Auðvitað hafa hinir löglærðu dómnefndarmenn ekkert vit á hæfnismati dómara...

...auðvitað hefur dýralæknirinn miklu meira vit á þessu.

Annars vorkenni ég Þorsteini, auðvitað er það ekki auðvelt að lifa í skugga föður síns. Hins vegar er hætt við að þessi embættisskipun eigi eftir há Þorsteini í framtíðinni, það getur ekki verið auðvelt að hafa það á bakinu að vera skipaður í embætti á vægast samt varasömum forsendum.

Segir dómnefnd hafa misskilið hlutverk sitt

Síðasta tækifærið?

Ég er á þeirri skoðun að þessi tilraun til að ná samningum um tveggja ríkja lausn í Ísrael/Palestínu sé síðasta tækifærið til að ná slíku fram, allavega í langan tíma. Ef ekki næst samkomulag (sem hlýtur að verða byggt á Taba niðurstöðunum, sem gróflega gerir ráð fyrir að Ísrael skili öllum herteknu svæðunum og palestínskt ríki væri "viable") þá er hætta á að palestínsku svæðin hrynji saman og einu "sigurvegarar" slíkrar niðurstöðu yrðu íslömsk og ísraelsk öfgaöfl. Lang líklegast er að Fatah samtökin yrðu endanlega búin að vera og hætt við að Palestínumenn myndu halla sér að öfgaöflum innan Hamas. Bandaríkin skipta öllu máli hvort samkomulag næst, þau verða að setja skrúfu á Ísraelsstjórn annars verður ekkert samkomulag. Vonandi er ætlar Bush raunverulega að reyna að bjarga stöðu sinni í sögunni þó vissulega bendi fyrri gjörðir hans ekki til að hann hafi það í sér.

Ef þessi lota gengur ekki upp tel ég best að gefa tveggja ríkja lausn einfaldlega upp á bátinn og hefja baráttuna fyrir fullum lýðréttindum Palestínumanna innan sameinaðs Ísraels/Palestínuríkis. Sá málstaður ætti að verða tekin upp bæði meðal framfarasinnaðs fólks af gyðinga- og arabaættum og hlýtur að vinnast að lokum eins og baráttan gegn Apartheid forðum. Ég sé fyrir mér að slíkt ríki gæti leyst "right of return" spurninguna fyrir bæði gyðinga og arabasamfélagið með því að veita öllum gyðingum (eins og er í Ísrael í dag) og afkomendum Palestínuaraba sjálfkrafa ríkisborgararétt í nýju ríki (sem eðli málsins samkvæmt gæti hvorki verið gyðinga né arabaríki heldur lýðræðislegt ríki allra íbúanna). Til lengdar tel ég að slík lausn sé sú rétta, hvort sem tveggja ríkja lausn yrði milliskrefið eða ekki.

Bush sér ný tækifæri til að koma á friði